Artık hayalle gerçeği ayıramaz hale gelmiştim. Halının altından süzülen bir köpekbalığı gördüm en son , parkelerden yol yapıp aşağı kata indi. Beynim yerindeydi ama galiba gözlerim ve sanrılarım değil. Önce biraz korktum. Gerçekliğe veda ediyordum. Kafamı arkaya çevirip bakmak gibiydi sanki ama buna bile mecal yoktu...
Aklıma bir şey geldi sonra. Deliriyordum evet ama bunun nesi kötüydü? Ne yaptıklarımın doğruluğunu tartacak ne yanlışlarımdan mesul olacaktım. Yaşayıp gidecektim işte. Belki bana doğru uzanan bir kornayı flüt , yaklaşan bir araba farını melek sanıp koşacaktım ona. Ölüp gidecektim işte...
Yavaş yavaş unuttum gerçekleri. Önce nerede olduğumu , sonra duvarın rengini , sonra da adımı. Artık başkalarınca hiç kimseydim. Kendim için ise herkes. Yalnız delirmeden önce bir şarkı dinliyordum. Sahi neydi onun adı ... ?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder